|
این نیز بگذرد...
|
||
اما یکوقتایی عجیب خاطرات تلخ و شیرین گذشته میان به سراغت
البته تو سالهای اخیر سعی کردم خاطرات تلخ را فراموش کنم که خب موفق هم بودم
اما خاطرات شیرین را هرگز فراموش نمیکنم
گه گاهی عکسی میبینم نوشته ای میخونم که مربوط به گذشته است لبخند به صورتم میاد
ولی در کل نباید به گذشته نگاه کرد
من ترجیح میدم در حال زندگی کنم و الان خاطره های شیرین برای خودم بسازم که دو سال دیگه
بازهم از گذشته به خوبی یاد کنم
یادش خوش.....اینجا پر از خاطره است...دلتنگی.....شادی و ..............
همیشه اینجا واسم مثل بهشت میمونه
ساده و شفاف و دوست داشتنی و پر از عطر خوب ریحان
همیشه ممنون بهنام جانم هستم که این وبلاگ را بهم هدیه داد
5 سال گذشت و من هنوز هم به کلبه ای قشنگ خاطراتم سر میزنم
امیدوارم سالهای بعد هم بیام و بازم اینجا بنویسم
خوش آن شوریده ی شیدای بی دل
که مدهوش تماشای تو باشد
(فیض کاشانی)
خدایا وعده کدام بهشت را به من میدهی؟؟!!
من بهشت دارم "مادرم"
جور دیگر باشم،،،،،،،
بد نگویم به هوا، آب ، زمین،،،
مهربان باشم، با مردم شهر،،،
و فراموش کنم، هر چه گذشت،،،
خانه ی دل، بتکانم ازغم،،،،،،،
و به دستمالی از جنس گذشت ،،،،
بزدایم دیگر،تار کدورت، از دل،،،،،،
مشت را باز کنم، تا که دستی گردد،،،
و به لبخندی خوش،،،،،،،،،،
دست در دست زمان بگذارم،،،،
یاد من باشد فردا دم صبح،،،،،،،،،
به نسیم از سر صدق، سلامی بدهم،،،
و به انگشت نخی خواهم بست،،،،
تا فراموش، نگردد فردا،،،،،،،،
زندگی شیرین است، زندگی باید کرد،،،
گرچه دیر است ولی،،،،
کاسه ای آب به پشت سر لبخند بریزم ،شاید،،،
به سلامت ز سفر برگردد،،،،،
بذر امید بکارم، در دل،،،،
لحظه را در یابم،،،،
من به بازار محبت بروم فردا صبح،،،،
مهربانی خودم، عرضه کنم،،،،
یک بغل عشق از آنجا بخرم،،،،
یاد من باشد فردا حتما،،،،
به سلامی، دل همسایه ی خود شاد کنم،،،
بگذرم از سر تقصیر رفیق ، بنشینم دم در،،،
چشم بر کوچه بدوزم با شوق،،،،
تا که شاید برسد همسفری ، ببرد این دل مارا با خود،،،
و بدانم دیگر قهر هم چیز بدیست،،،،
یاد من باشد فردا حتما،،،،،
باور این را بکنم، که دگر فرصت نیست،،،
و بدانم که اگر دیر کنم ،مهلتی نیست مرا،،،،
و بدانم که شبی خواهم رفت،،،،،،،،،
و شبی هست، که نیست، پس از آن فردایی،،،،
یاد من باشد،،،،،،،،،،،،،،
باز اگر فردا، غفلت کردم،،،،،،
آخرین لحظه ی از فردا شب ،،،،
من به خود باز بگویم،،،،،،،،،،
این را،،،،،،،،،،،،،،
مهربان باشم با مردم شهر،،،،،
و فراموش کنم هر چه گذشت......ـ
(فریدون مشیری)
خدا شاهده یه جوری میزنمش صدای سگ بده.... :|
خدا مرا از بهشت راند، از زمین ترساند شما مرا از زمین راندید، از خدا ترساندید من اینک در کنار شیطان آرام گرفته ام که نه مرا از خویش می راند و نه از هیچ می ترساند...
سخت است فهماندن چیزی به کسی که برای نفهمیدن آن پول می گیرد!
آن کس که گناه نکرده چون زیست بگو؟؟
من بدکنم وتوبدمکافات دهی!!
پس فرق میان من توچیست بگو؟؟
سارا سالار | احتمالا گم شده ام |
کوه ها باهمند و تنهایند،
همچو ما
باهمانِ تنهایان.
و مهربانی دستِ زیبایی را خواهد گرفت.
روزی که کمترین سرود
بوسه است
و هر انسان
برای هر انسان
برادری‌ست.
روزی که دیگر درهای خانه‌شان را نمی‌بندند
قفل
افسانه‌یی‌ست
و قلب
برای زندگی بس است.
روزی که معنای هر سخن دوست‌داشتن است
تا تو به خاطرِ آخرین حرف دنبالِ سخن نگردی.
روزی که آهنگِ هر حرف، زندگی‌ست
تا من به خاطرِ آخرین شعر رنجِ جُست‌وجوی قافیه نبرم.
روزی که هر لب ترانه‌یی‌ست
تا کمترین سرود، بوسه باشد.
روزی که تو بیایی، برای همیشه بیایی
و مهربانی با زیبایی یکسان شود.
روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم…
و من آن روز را انتظار می‌کشم
حتا روزی
که دیگر
نباشم.
گاهی سوآل می‌کنم از خود که
یک کلاغ
با آن حضورِ قاطعِ بی‌تخفیف
وقتی
صلاتِ ظهر
با رنگِ سوگوارِ مُصرّش
بر زردیِ برشته‌ی گندمزاری بال می‌کشد
تا از فرازِ چند سپیدار بگذرد،
با آن خروش و خشم
چه دارد بگوید
با کوه‌های پیر
کاین عابدانِ خسته‌ی خواب‌آلود
در نیمروزِ تابستانی
تا دیرگاهی آن را با هم
تکرار کنند؟
چه تدبير اي مسلمانان که من خود را نمي‌دانم
نه ترسا نه يهودي‌ام نه گبر و نه مسلمانم
نه شرقي‌ام نه غربي‌ام، نه علوي‌ام نه سُفلي‌ام
نه زارکان‌ِ طبيعي‌ام نه از افلاک‌ِ گردانم
نه از هندم نه از چينم نه از بلغار و مغسينم
نه از ملک‌ِ عراقينم نه از خاک‌ِ خراسانم
نشانم بي‌نشان باشد مکانم لامکان باشد
نه تن باشد نه جان باشد که من خود جان‌ِ جانانم
دويي را چون برون کردم دو عالم را يکي ديدم
يکي ديدم، يکي جويم، يکي دانم، يکي خواهم
اگر در عمرِ خود روزي، دمي بي‌تو برآوردم
از آن روز و از آن ساعت پشيمانم، پشيمانم
الا اي شمس تبريزي چنان مستم از اين عالم
که جز مستي و سرمستي دگر چيزي نمي‌دانم
مولانا
ﺩﻭ ﺑﺎﺭ ﺯﻧﺪﻩﮔﯽ ﮐﻨﻢ
ﯾﮏﺑﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ !
ﻭ ﯾﮏﺑﺎﺭ
ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ...
ﯾﻐﻤﺎ ﮔﻠﺮﻭﯾﯽ
من تو باشم
تو
پاي تا سر تو
زندگي که هزار باره بود
بار ديگر تو
بار ديگر تو
فروغ
یادم باشد حرفی نزنم که به کسی بر بخورد .
نگاهی نکنم که دل کسی بلرزد .
یادم باشد که روز و روزگار خوش است ،
وتنها دل ما دل نیست .
یادم باشد از چشمه ، درسِِ خروش بگیرم ،
و از آسمان ، درسِ پـاک زیستن .
یادم باشد سنگ خیلی تنهاست ...
یادم باشد باید با سنگ هم لطیف رفتار کنم مبادا دل تنگش بشکند .
یادم باشد برای درس گرفتن و درس دادن به دنیا آمده ام ... نه برای تکرار اشتباهات گذشتگان
پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو
سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو
ور ازین بیخبری رنج مبر هیچ مگو
دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت
آمدم نعره مزن جامه مدر هیچ مگو
گفتم ای عشق من از چیز دگر می ترسم
گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو
من به گوش تو سخن های نهان خواهم گفت
سر بجنبان که بلی جز که به سر هیچ مگو
قمری جان صفتی در ره دل پیدا شد
در ره دل چه لطیفست سفر هیچ مگو
گفتم ای دل چه مه است این دل اشارت می کرد
که نه اندازه توست این بگذر هیچ مگو
گفتم این روی فرشته است عجب یا بشر است
گفت این غیر فرشته است و بشر هیچ مگو
ای نشسته تو درین خانه پر نقش و خیال
خیز ازین خانه برو رخت ببر هیچ مگو
گفتم ای دل پدری کن نه که این وصف خداست
گفت این هست ولی جان پدر هیچ مگو
مولانا
هیچ کس بزرگ نیست
هیچ چیر عمیق نیست
هیچ کدام مامهم نیستیم دیگر
تنهاسکوت سطحی خاک گرفته حجم این کتاب هاست که زنده است
زمان دروغ میگوید
تاریخ زنده نیست
مکان توهمی ست که مادزآن فکس میکنیم
چیزت رابه من نگو
چیزت رابه من نده
آرام گریه کن
آرام نعره بزن...
بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا
نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی
سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا
عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست
من که یک امروز مهمان توام فردا چرا
نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا
وه که با این عمرهای کوته بی اعتبار
اینهمه غافل شدن از چون منی شیدا چرا
شور فرهادم بپرسش سر به زیر افکنده بود
ای لب شیرین جواب تلخ سربالا چرا
ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت
اینقدر با بخت خواب آلود من لالا چرا
آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند
در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا
در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین
خامشی شرط وفاداری بود غوغا چرا
شهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر
این سفر راه قیامت میروی تنها چرا
شهریار
.تعبیر به (یا عبادی) آغازگر لطفی بی نهایت و مهربانی عظیم از ناحیه پروردگار است به کسانی که با گناه و معصیت خودشان را از عبودیت خدا خارج کرده اند.
۲.جمله (لا تفظو) آنچنان امید و نشاطی در بندگان خدا ایجاد می کند که عشق و محبت بنده را به گوینده این جمله ازدیاد می بخشد.
۳.جمله(رحمة الله) بیانگر نهایت مهر و کمال عطوفت و مهربانی با خدا را به بندگانش می رساند.
۴.جمله (ان الله یغفر الذنوب) وعده ای را از سوی خداوند به بنده اش می دهد که بیانگر رساندن بنده به مقام عفو و بخشش ربوبی است.
5.جمله (جمیعا) تاکید بر این عفو و بخشش است آنهم نه فقط راجع به یک یا چند گناه بلکه راجع به همه گناهان. ۶.جمله(غفور الرحیم) در حقیقت مهر و امضاء خداوند بر این وعده است که همانا این همه لطف و رحمت از منبع و سرچشمه کسی بسوی بنده سرازیر شده است که خودش هم غفور و آمرزنده است و هم رحیم و مهربان.
ﺧﺎﻟﻘﺎ ﯾﺎﺭﺏ ﺗﻮ ﻓﮑﺮﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻢ؟؟؟
ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺗﻮ؟
ﭼﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﻮ؟
ﭼﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯽ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻗﻠﺒﻢ؟
ﺗﻮ ﺍﺯ ﻣﺴﺘﯽ ﭼﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﯽ؟
ﺗﻮ ﺍﺯ ﻗﻠﺒﻢ ﭼﻪ ﻣﯿﺠﻮﯾﯽ؟
ﺗﻮ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺭﺍ ﺧﺪﺍ ﮐﺮﺩﯼ ....
ﺗﻮ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺭﺍ ﺯ ﻓﺮﻫﺎﺩﺵ ﺟﺪﺍ ﮐﺮﺩﯼ ...
ﺳﭙﺮﺩﯼ ﺗﯿﻎ ﺑﺮﻇﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻥ ﺟﻔﺎ ﮐﺮﺩﯼ ....
ﻓﻘﯿﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﯼ ....
ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﺮﯾﻢ ﺯﻧﺎ ﮐﺮﺩﯼ ....
ﺑﻪ ﺁﻥ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺍﺭﺕ ﺧﻮﺩﺕ ﻇﻠﻢ ﺭﺍ ﻋﻄﺎ ﮐﺮﺩﯼ ....
ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺘﯽ ﻣﺸﻮ ﮐﺎﻓﺮ؟!!!
ﺗﻮ ﻓﮑﺮﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻢ؟؟
ﺯ ﺩﺭﮔﺎﻫﺖ ﺭﻫﺎﯾﻢ ﮐﻦ ﺍﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﻫﺴﺘﻢ
گر تو آزاد نباشی، همه دنیا قفس است...!
تا پر و بال تو و راه تماشا بسته ست،
هر کجا هست، زمین تا به ثریا قفس است...!
تا که نادان به جهان حکمروایی دارد،
همه جا در نظر مردم دانا قفس است...!
"فریدون مشیری"
تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق
که نامی خوشتر از این ندانم
به آسانی مرا از من ربودی
درون کوره غم آزمودی
دلت آخر به سهل انگاریم سوخت
نگاهم را به زیبایی گشودی
تو زهری ، زهر گرم سینه سوزی
تو شیرینی ، که شور هستی از توست
شراب جام خورشیدی که جان را
نشاط از تو ، غم از تو ، مستی از توست
رفتم از کوی تو لیک عقب سر نگران
ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی
تو بمان و دگران ، وای به حال دگران
می روم تا که به صاحب نظری باز رسم
محرم ما نبود دیده کوته نظران
دل چون آینه اهل صفا می شکنند
که ز خود بی خبرند این ز خدا بی خبران
سهل باشد همه بگذاشتن و بگذشتن
کاین بود عاقبت کار جهان گذران
شهریارا غم آوارگی و در به دری
شورها در دلم انگیخته چون نو سفرا
وقتی چشم امیدتان به خدا باشد
هیچ چیز آنقدرها عجیب نیست که راست نباشد
هیچ چیز آنقدرها عجیب نیست که پیش نیاید
هیچ چیز آنقدرها عجیب نیست که دیر نپاید
بزرگترین نقش توحید ، داشتن یک تکیه گاه بزرگ و واحد و مطلق در جهان
و نابود کردن همه تکیه گاه های دیگر است.
یوسف زهرا بیا
که حسینیان چشم به راه دم مسیحاییت به سوگ حسین نشسته اند
|