می گویم شکست ازیک جایی به بعد آدم را بی حس می کند.بی رگ می کند

که دیگر از یک جایی به بعد حتا اگر در ظاهر برای به دست آوردن چیزی حرکت می‌کنی،

آن ته‌های دل‌ات می‌دانی که وا داده‌ای.

می‌گویم این که می‌گویند شکست خوب است و آدم را آب‌دیده و فلان‌دیده می‌کند، حرف مفت است.

 شکست بد است. خیلی هم بد است. شکست آدم را خسته می‌کند. نیروی مبارزه را توی دلش

می‌مکد. شیره‌ی وجود آدم را می‌کشد. بعد آدم دیگر نمی‌جنگد.

می‌نشیند آن کنار، دست می‌گذارد زیر چانه، تباه شدن خود‌اش را نگاه می‌کند...